Энэтхэгийн зарим бүс нутагт өнөөг хүртэл хамтарсан гэр бүл чухал үүрэг гүйцэтгэж ирсэн бөгөөд үүнд уламжлал нөлөөлсөн байна. Энэ нь эцэг эх, үр хүүхэд, хүүхдийн хань ижил, үр удам хамтдаа амьдардагийг хэлж байгаа юм. Тогтсон бичигдээгүй хуулиар ийм гэр бүлийн тэргүүн нь хамгийн өндөр настан байдаг юм. Тэрээр бүх чухал асуудлыг шийдэж, амьдрах дүрэм журам тогтоох эрхтэй бөгөөд гэр бүлийн бүх гишүүд үүнтэй санал нийлэх ёстой юм.
1966 онд хийсэн судалгаагаар Оренштейн, Миклин нар Энэтхэгийн хүн амын тоо болон Энэтхэгийн гэр бүлийн бүтцэд дүн шинжилгээ хийжээ. Эдгээр судалгаанаас үзэхэд Энэтхэгийн гэр бүлийн дундаж тоо 1911-1951 оныхтой ижил хэвээр байна. Дараа нь хотуудын өсөлт, эдийн засгийн хөгжлийн явцад уламжлалт хамтарсан гэр бүлүүд Энэтхэгт задарч тусдаа амьдарч эхлэсэн гэж үздэг.
Түүхээс харахад ихэнх энэтхэг гэр бүлд эрэгтэй хүн удам дамжиж өв залгамжилдаг байсан. 1956 онд залуу Энэтхэг улсын Үндсэн хуулиар эрэгтэй, эмэгтэй хүмүүсийн хууль ёсны өв залгамжлах эрхийг тэгшитгэсэн байна. Энэтхэгчүүд өв залгамжлагчиддаа өв хөрөнгө шилжүүлэх хууль ёсны хүсэл зоригийг улам бүр ашиглаж байгаа бөгөөд 2004 оны байдлаар Энэтхэг иргэдийн 20 орчим хувь нь энэ эрхээ эдэлсэн байна.
Энэтхэгт гэр бүл салалтын түвшин маш бага буюу 1% байна. Эхнэр нөхөр хоёрын харилцааг илүү нарийвчилсан дүн шинжилгээ хийх шаардлагатай бөгөөд гэрлэлтийн талаар шинжлэх ухааны судалгаа хомс байдаг. Энэтхэгт гэр бүл салалтын тоо жилээс жилд өссөөр байна. Хамгийн өндөр хувь нь хот суурин газрын хүн амын дунд байгаа юм. Гэр бүл салалтын 80 орчим хувь нь эмэгтэйчүүдээс үүдэлтэй байдаг гэсэн судалгаа байдаг байна.
Сүүлийн үеийн судалгаагаар Энэтхэгийн соёл заншлын дагуу тохиролцоогоор гэрлэх уламжлалаас зайлсхийж байна. 2005 онд Энэтхэгийн 33 муж, холбооны нутаг дэвсгэрт 41,554 өрхөд судалгаа хийхэд Энэтхэгт гэрлэлт сүүлийн 40 жилийн хугацаанд Хятад, Япон болон бусад орнуудад ажиглагдаж буй сайн дураар гэрлэх хандлагатай байгааг
